Hallo daar!

Met inmiddels ruim 5000 kilometer op de teller en na de Outback doorgecrosst te zijn is het weer hoog tijd voor een update.

Na Katherine volgde een immens stuk Outback. Niets-land met zo ver als je kunt zien hetzelfde landschap. Af en toe passeer je een andere auto en dan zwaai je gemoedelijk naar elkaar. Elke 200 kilometer rijd je langs een dorpje dat eigenlijk alleen bestaat uit een veredeld tankstation dat ook dienstdoet als hotel, pub, postkantoor en camping. Ook kom je geregeld langs roadsigns die je waarschuwen voor moeheid met teksten als “Drowsy Drivers Die!” en “Survive This Drive!”, kortom: tijd voor een break volgens de overheid. Onderweg kom je op elke nachtstop dezelfde campertjes tegen, want iedereen gaat of de ene, of de andere kant op en stopt op nagenoeg dezelfde plekken. Zo reden wij honderden kilometers mee met een camper die ‘Daisy’ heette. De Outback vonden we in 2007 al ontzagwekkend en boeiend. Ook nu was het weer een bijzondere ervaring om die afstanden te maken, al was het wel erg veel gassen.

De grootste stad die je tegenkomt op deze route ligt zo ongeveer precies in het midden van Australië: Alice Springs. Een behoorlijke stad voor die contreien en leuk om een paar dagen rond te kijken. In de nabijgelegen MacDonnell Ranges hebben we gewandeld. Erg indrukwekkend en ruig landschap, met droge rivierbeddingen en toch redelijk wat begroeiing.

Na Alice volgde een logische en beroemde stop: Uluru, vroeger ook wel Ayers Rock genoemd maar al jaren worden de Aboriginal namen voor de regio weer gebruikt. We kwamen er trouwens achter de we het ons hele leven al verkeerd uitspreken. Het is oeloeroe, met de klemtoon op het eind. In plaats van oeloeroe, waar wij het altijd over hadden. Weer wat geleerd.

De dag dat wij aankwamen bij Uluru hing er een enorme regenbui in de lucht. Regen is heel bijzonder in centraal Australië, een van de droogste regios van de wereld, en al helemaal in het voorjaar. Maar inderdaad, binnen de kortste keren zeek het van de regen en stond de halve camping blank. De locals vonden het prachtig, wij konden alleen maar balen als chagrijnige Hollanders. Ordinaire regen hebben we thuis ook wel ja! De beroemde, prachtige zonsondergang van de plaatjes viel letterlijk in het water.. waar hebben we dat eerder meegemaakt?? Regen is een rode (of blauwe) draad tijdens onze reis en we horen overal waar we komen dat het normaal niet zoveel regent deze tijd van het jaar. Het klimaat is in de war zullen we maar zeggen.

De onweers- en regenbuien leverden overigens toch ook wel mooie plaatjes op en het grote voordeel was dat we de wandeling om Uluru heen (3 uur) in een heerlijk frisse 22 graden liepen en het was lekker rustig. Wel modderig.

Mijnstad Coober Pedy was het volgende plaatsje van betekenis. Coober Pedy levert ruim 70% van de Australische opaalindustrie, en Australië op haar beurt is weer goed voor 95% van de opaalwinning ter wereld. Coober Pedy is eigenlijk een heel vreemd dorpje, midden in de woestijnachtige Outback, waar meer dan 80 nationaliteiten wonen die allemaal de kolder in hun kop hebben om dat kostbare opaal te vinden. Het is er het merendeel van het jaar verschrikkelijk heet dus men woont veelal ondergronds. Je struikelt er logischerwijs over de opaalwinkeltjes en verder is er natuurlijk eigenlijk geen zak te beleven. Een leuk bezoekje was het opvanghuis voor weeskangarootjes, Joeys genaamd. Waar Anne een baby Roo mocht vasthouden.. lief!

Na Coober Pedy kwamen we eindelijk wat meer in de bewoonde wereld, in de prachtige Flinders Ranges. Het is officieel nog Outback, maar niet te vergelijken met het droge Coober Pedy of de ruige MacDonnells. Dit is een van de mooiste gebieden waar we tot nog toe geweest zijn in Australië, waar je mooi kunt wandelen, al is het wel behoorlijk toeristisch (lees: druk).

Na Flinders kwamen we aan op onze laatste stop voor Adelaide. Een plek die onze Bourgondische hartjes heel veel sneller deed kloppen: de Barossa Valley! Jullie wellicht bekend van wijnen als Jacob’s Creek en Penfolds. De Barossa is inmiddels een van de 5 belangrijkste wijnregio’s ter wereld en is ooit gesticht door Duitsers. Dus veel Deutsche invloeden, veel brattwursten und mettwursten und so weiter. De Barossa deed ons qua landschap denken aan Engeland. Glooiende heuvels en schattige dorpjes. Ook de dikke bewolking en vieze miezerregen had Brits kunnen zijn, maar net zo goed Nederlands. Het is hier in het zuiden nog vroeg in het voorjaar dus nog behoorlijk koud en regenachtig. De fleecevesten en windjacks komen goed van pas en we hebben de verwarming aan in de camper..brrr..

Het weer mocht de pret echter niet drukken want in de Barossa hebben ze “het begrepen”, zoals wij tegen elkaar zeggen. Als we ergens in Australië moesten wonen, was het hier. Overal heerlijke eettentjes, goede koffie, een heus kaasboerderinnetje ontdekt (Anne was erg blij) en héél véél hele lekkere wijn!

De afgelopen 3 dagen stonden in het teken van dit alles en nu zijn we er dan ook wel weer klaar mee. Een beetje net als met kerst; je kijkt er naar uit, je geniet enorm van de overdaad maar al snel kán je niet meer.

We zijn natuurlijk gaan kijken bij Jacob’s Creek, dat is uitgegroeid tot een multimediaal interactief marketingconcept inclusief wandelpaden, informatieborden, “Visitors Centre” en gelikt restaurant. Ons marketingcommunicatie-hart snapte het helemaal, maar als toerist misten we de charme van een kneuterig wijnboertje. Die andere grote naam, Penfolds, heeft haar charme nog wel en daar hebben we de Make Your Own Blend ervaring gedaan. Het is wat de naam doet vermoeden; je gaat je eigen wijn maken uit Grenache, Mourvedre en Shiraz wijn. Het was super leuk om te doen. In een labjas ga je het lab in waar de wijnmakers zelf ook de wijnen samenstellen. Na een korte uitleg gingen we aan de slag. Je maakt drie verschillende mengsels en de beste mag je mee naar huis nemen. Mét een gepersonaliseerd etiketje! Het is natuurlijk ook super kitsch en gelikt maar wij vonden het prachtig.

Eerder vandaag zijn we aangekomen in Adelaide waar we in ieder geval tot maandag zitten. Na de enorme kilometers die we gemaakt hebben in dat niemandsland is het eventjes heerlijk om weer in een stad te zijn en vanaf nu rijden we niet meer dan een paar uur per dag, ook fijn.

Maandag over een week leveren we de camper alweer in, in Melbourne. De 27^e vliegen we van Melbourne naar Cairns. Het laatste deel van onze reis gaat daar van start. Gek, de tijd vliegt voorbij maar het voelt helemaal niet alsof we al zo lang weg zijn, of dat we al over de helft zijn. Tijd is een vreemd begrip op reis. Wel merken we dat we hier in Australië meer aan thuis denken. Misschien dat het de Westerse dingen zijn, of misschien was Indonesië gewoon zo nieuw voor ons dat we veel te druk daar mee waren om aan thuis te denken. Of misschien komt het toch doordat we al bijna 11 weken op pad zijn, al voelt dat niet zo. Een ding is wel zeker voor ons: we genieten nog elke dag! Maar die regen moet nu wel kappen ja!

Liefs,

Anne en Joris