Dag trouwe lezers,

Inmiddels zitten we 1,5 week op Bali en hebben we ook dit deel van Indonesië volledig omarmd. Ook hier is het prachtig, lekker weer, heerlijk eten en lieve, vrolijke mensen.. Zij het een tikkeltje commercieler ingesteld dan op Java. Je kunt bijna geen stap zetten zonder toegeroepen (en soms gevolgd) te worden: “You want sarong miss? More sarongs for you?” of “Hello? Yes? You need taxi? No? Maybe tomorrow?”. Maar ach, het is hun goed recht denken we dan maar. Dat zegt de Trotter in ieder geval.

Bali is in veel opzichten weer totaal anders dan Java. Het is veel toeristischer en helaas zie je dat bijvoorbeeld ook terug aan de menukaarten; veel Westers eten, weinig Indonesisch. En alles is duurder. Voor een cola’tje betaal je hier al gauw 1 euro 30, dat scheelt toch een slordige 80 cent met Java!

Maar kneuterig Hollands gezeur ter zijde, Bali is een prachtig eiland. We zijn vooral onder de indruk van de rol die het Hindoeisme hier speelt in het dagelijks leven. Elk dorp heeft 3 tempels en elk huis heeft ook nog een eigen tempel. Meerdere keren per dag worden kleurrijke offergaven neergelegd en gebedjes gepreveld. Overal ruik je de wierook en bloemetjes die men offert.

De afgelopen week hebben we ons natuurlijk weer prima vermaakt. In het kustplaatsje Lovina hebben we gesnorkeld, waarbij we beiden lekker verbrand zijn ondanks smeren met factor 50. Het koraal was helaas meer dood dan levend en die luidruchtige Limburgse familie die er ook nog eens lekker op ging staan brallen deed ons vermoeden dat dat onder andere weleens de oorzaak kon zijn. Wij zijn totaal geen Greenpeace aanhangers, maar grrrr...

We zien (en horen) hier weinig Nederlanders. Wel heel veel Fransen die echt heel slecht Engels spreken. Wat zijn we blij dat we uit ons talenknobbel-landje komen! Wat wel licht verontrustend is, is dat we nu steeds vaker dezelfde mensen tegenkomen. Zo is er een ander Limburgs gezin dat we sinds Bandung overal tegenkomen. Daar gaat ons hele “Wij zijn enorme avonturiers” gevoel!

Een dagje scooteren in de omgeving van Lovina was erg tof. We zijn bij warmwaterbronnen, watervallen, meren en tempels gestopt. Dat allemaal rijdend langs eeuwig glooiende rijstvelden, met de bloemige geur van versgeplukte kruidnagel overal. Heerlijk om zelf te bepalen hoe lang je ergens blijft hangen en waar je heen gaat.

Wij op de scooter is overigens een hilarisch beeld (een aantal foto’s ter illustratie bijgevoegd). We voelden ons net Bob en Annie de Rooij: “ Hallo boppers!”.

Afgelopen zondag zijn we op onze huidige bestemming aangekomen: Ubud. Een stadje in het binnenland, sommigen misschien bekend van het zweverige vrouwen-non-fictie boek Eten, Bidden, Beminnen van Elizabeth Gilbert. Ubud is zo’n plek waarvan de gidsen zeggen dat je er altijd langer blijft dan je had gepland. En dat kunnen we beamen. Het is een gemoedelijk stadje (ondanks de niet aflatende verkoopambitie van elke bewoner) dat bekend staat om het grote aanbod kunst en cultuur. Al in de jaren 30 van de vorige eeuw settelden Westerse kunstenaars zich hier om de omgeving vast te leggen op canvas en ook nu nog telt Ubud een grote expat gemeenschap. Het is hier goed toeven, met talloze heerlijke eettentjes en winkeltjes met zo veel mooie souvenirs dat we al behoorlijk wat aankopen hebben gedaan.

We hebben gewandeld door de rijstvelden en natuur. Vanuit het stadje loop je namelijk zo de rijstvelden in, dus je kunt hier prima op eigen houtje een beetje rondwandelen. En ook hier hebben we, een aantal dagen zelfs, een scooter gehuurd. Een behoorlijk stuk van Bali hebben we dus al rondgetuft. We zullen jullie niet vermoeien met een opsomming van alle Pura’s en Puri’s (grote en kleine tempels), de foto’s spreken voor zich en wie echt geïnteresseerd is vertellen we het natuurlijk graag nog eens na.

Gister zijn we naar een crematie ceremonie in een nabijgelegen dorpje geweest. Iets dat je “moet” doen op Bali, want crematies zijn hier een groot feest. Verdrietig zijn is er niet bij, want dat roept kwade geesten op. Je viert het leven en de op handen zijnde reincarnatie van de overledene, die bijna altijd reincarneert in de ziel van een kleinkind.. misschien zien we onze opa’s en oma’s dan toch nog terug?

We vielen met onze neus in de spreekwoordelijke boter, want het was niet zomaar een crematie ceremonie, maar die van een belangrijke hoge priesteres. De hoogste kaste, op de koninklijke familie na. Een kleurrijk spektakel, waar veel offergaven mee gemoeid zijn. De kist werd in razend tempo de hoge stellage in gesleurd en vervolgens werd de immense piramide door honderden mannen gedragen door het dorp. Dit gebeurt allemaal heel chaotisch, want dat verwart de overledene, die moet namelijk niet blijven hangen bij het lichaam en dus rent men heen en weer met de kist en wordt veel kabaal gemaakt om te zorgen dat de overledene de weg niet terug kan vinden... volgen jullie nog??

Een bijzondere ervaring, zonder meer!

We kijken uit naar wat Bali ons nog meer te bieden heeft

Liefs,

Anne en Joris