Vandaag zijn we precies twee weken in Indonesië maar voor ons gevoel zitten we hier al veel langer. Het voelt als een lange vakantie en we zitten steeds meer in het tropische ritme. Heerlijk!

Na ons vorige bericht hebben we de trein gepakt van Bandung naar Yogyakarta. Een prachtige rit langs rijstvelden en natuur die om 7 uur ‘s ochtends begon.
Yogyakarta is de leukste stad tot nu toe. We zitten in een heerlijk hotel dat naast ‘gratis' ontbijt, thee met snack en computer met internet, ook een zwembad heeft. Dat zorgt voor zeer aangename verkoeling na rondgelopen te hebben in de stad. Het is hier namelijk weer errrg warm, warmer dan in Bandung en Bogor.

We hebben een dagje de stad verkend. Het kraton van de Sultan bezocht, wat voornamelijk een rommelige verzameling persoonlijke spulletjes bleek te zijn. Zoals een oud gastoestel uit 1950 en het bestek waar de vroegere Sultan mee at toen hij in Nederland op school zat.. jaja! Ook het vroegere Waterkasteel van de Sultan bekeken, wat weer een sterk staaltje vergane glorie betrof.
Met een becak, een veredelde fiets met draagbak, zagen we de stad rustig voorbijtrekken temidden van het razende verkeer. Een becak is geschikt voor anderhalve Nederlander, niet twee. Daar kwam de arme becak chauffeur ook wel achter bij de wat steilere hellingkjes, met ons in de bak voorop. En hij was nog wel aan het vasten ook.
De Ramadan is in Indonesië veel meer aanwezig dan in Nederland, niet zo gek natuurlijk. Meerdere keren per dag schalt uit alle hoeken van de stad de stem van de muezzin je tegemoet. Heel bijzonder, maar om 4 uur ‘s nachts kunnen we die mannen wat minder waarderen. De oordoppen van de Hema komen goed van pas! Verder merk je er als toerist weinig van, want eten kun je overal en wanneer je wilt. Wat dat betreft is het natuurlijk erg ingesteld op toeristen.

Naast ons hotel zit een leuk eettentje, waar je ook tours kunt boeken en kookcursussen kunt volgen. Zondag hebben we dat laatste gedaan. Met twee andere Nederlandse stellen zaten we in het klasje van de Balinese Made. Die voornamelijk zelf veel deed en dan plots bedacht dat wij ook zelf wat moesten snijden. Een erg relaxte kookcursus dus, met goed en smakelijk resultaat.

Maandag hebben we het Hindoeistische complex Prambanan bezocht. Prachtig en gemakkelijk te doen vanuit Yogya. Eén heel groot voordeel van de Ramadan tijd, voor ons, is dat het op alle echt toeristische plekken (waar ook binnenlandse toeristen komen) erg rustig is. Zo hadden we delen van Prambanan min of meer voor onszelf. Het leek die dag wel extra heet dus na terugkomst in het hotel hadden we wel een massage verdiend. We hebben onze handen en voeten letterlijk onder handen laten nemen door twee hele kleine dametjes die behoorlijk wat kracht uitoefenden op onze Westerse, stijve spieren. Met blauwe plekken tot gevolg zelfs. Maar het was heerlijk en voor 5 euro laten we ons wel mishandelen.

Gister was het Onafhankelijkheidsdag en nu is Indonesië al 65 jaar onafhankelijk van ons Belanda's. Wij keken uit naar een groot feest, zoals omschreven in de Lonely Planet, de reisbijbel die meerdere Indonesiërs al aan ons aangeduid hebben als 'The Book'. Door Ramadan had het feest echter een sober tintje werd ons uitgelegd, en hebben we dus maar een dagje bij het zwembad gehangen.. wat een straf.

Vanochtend stonden we solidair tegelijktijd op met de Islamitische bevolking, om 4 uur ging ons wekkertje. Niet dat we zin hadden in nasi goreng midden in de nacht, maar een bezoek aan het bekende Borobudur complex stond op het programma. Borobudur is het grootste Boeddhistische complex ter wereld. Al weet men nog steeds niet echt waar het ooit voor gebouwd is. Een universiteit misschien? De meningen zijn verdeeld. Het is een Boeddhistisch geval apart volgens de kenners. Van bovenaf gezien is het complex net een grote Mandala. Wij waren er net na het ochtendgloren en ook hier was het heerlijk rustig. Voor het eerst zijn we ook geen Hollander tegengekomen. Bizar!
Borobudur is prachtig, vooral door de omgeving waar in het zich bevindt. Tussen de rijstvelden, palmbomen en met de smeulende Merapi vulkaan op de achtergrond. We hebben er een aantal heerlijk koele uurtjes doorgebracht. Dat je daarna langs een oneinding lijkende haag van assertieve verkopers moet, neem je op de koop toe.

We kijken elke dag onze ogen uit. Over de lieve Indonesische bevolking schreven we al eerder. De Westerse toeristen boeien ons natuurlijk ook bijzonder. Hier in Yogyakarta zien we veel (Nederlandse) gezinnen met puberkinderen, die nergens zin in hebben en alles stom vinden. Het doet Anne erg denken aan een verschrikkelijke vakantie Texel waar ze soortgelijk gedrag vertoonde (sorry mama, sorry Chantal). Toch zien we hier voor het eerst ook veel Fransen. Lekker luidruchtig aan het zwembad en vooral heel moeilijk Engels sprekend. Maar wat dat laatste betreft spannen de mede-Belanda's toch echt de kroon. Al meerdere malen zagen we een landgenoot in een soort van gebaren-oeloe-boeloe taal schreeuwen tegen de arme Indonesiërs, die toch echt goed Engels spreken. 'JIJ MAAK TWEE EGG FOR ME, OK?!'.
We vermaken ons kortom prima!

Tot een volgende keer,

Liefs,
Anne en Joris (en ja, wij schrijven samen. De een typt, de ander levert commentaar. En dat om en om.)