Lief dagboek,

Na ons vorige verhaal zijn we nog twee dagen in Yogyakarta gebleven. We hebben geshopt (batik batik!) en we zijn door een aardig meneertje meegenomen de plaatselijke pasar in. Een gigantisch doolhof waar we onze ogen uitkeken, vooral in het gedeelte waar de kruiden en specerijen te koop werden aangeboden. Jammer dat we niks mee mogen nemen Australië in, daar zijn ze nogal paranoia wat betreft alles eigenlijk wat het land binnenkomt. De laatste avond in Yogya zijn we naar het Ramayana ballet geweest dat zich afspeelde met de verlichte tempels van Prambanan op de achtergrond. Het was er zeer rustig, maar prachtig om het verhaal van Rama en Shinta (een Hindoestaans liefdessprookje) te bewonderen, begeleid door een gamelan-orkest (Indonesische klingel-klangel muziek, wat we nu ook in het internetcafe horen op de achtergrond..).

Vrijdag hebben we de hele dag in een minibus gezeten, opweg naar de Bromo-vulkaan. Eén van de must-do’s op Java volgens de gidsen. Na een korte nacht ging voor de tweede keer in een week de wekker om 03.00 uur in de nacht!! Een bizarre jeeprit van een uur later stonden we samen met zeker 1000 andere toeristen te wachten op de spectaculaire zonsopkomst. De zon kwam rond 5.15 uur langzaam op, maar de wolken vonden het nodig het beloofde schouwspel te verstoren. We hebben dus niks gezien, alleen een opkomende zon boven de wolken…

De volgende stop was bij de Bromo zelf. We parkeerden op een dorre, uitgestrekte vulkanische vlakte en begonnen aan de tocht naar de kraterrand. Het was een uitputtende tocht, maar omdat onze conditie zo tip top in orde was, voor ons natuurlijk een eitje! (hijg hijg…) Het uitzicht was prachtig en dat maakte het zeker meer dan goed.

Gelijk na de Bromo, om 9 uur ‘s ochtends, vertrokken we naar onze volgende bestemming, de laatste stop op Java. Waar veel mede-toeristen een 2-daagse tour Yogya-Bromo-Bali deden, hadden wij alle tijd en wilden wij wel meer zien van Oost-Java dan alleen de Bromo.

Een jaar geleden toen we nog in een verkennende fase zaten, kwamen we op een reisforum in contact met een Nederlandse man die op Oost-Java een huis heeft waar hij drie kamers verhuurd. Op dat moment hadden we niet gedacht daar ooit te komen, maar vanuit Yogya hebben we contact gezocht met Cor. Na het Bromo avontuur zijn we met de ‘public bus’ naar Kalibaru vertrokken. Het kaartje hadden we de vorige avond geregeld en de airco-bus stopte keurig op de afgesproken plek, rechtstreeks naar Kalibaru werd ons verteld. Halverwege de rit bij Jember, stopten we bij de bus terminal en hier moesten we er toch echt uit volgens de chauffeur en overstappen op een andere bus. En zo zaten twee blanke Belanda’s ineens in een overvolle, verroeste stinkbus samen met de ‘echte’ locals, alleen de kippen ontbraken. Een dergelijke bus stopt op elke willekeurig plek. Er is een chauffeur die rijdt en constant toetert, een jongen voorin die uit het raam zwaait naar iedereen waarvan hij vermoedt dat ie eventueel wellicht misschien mee zou willen met deze bus en dan nog een jongen achterin de bus om de mensen al rijdend de bus in te trekken. Het was een bijzondere ervaring (volgens de Trotter 'bepaald folkloristisch') en na ruim twee uur en zes keer vragen kwamen we aan in Kalibaru. Daar kwamen we aan in een super deluxe kamer en een prachtige omgeving, we keken uit op een eigen stukje regenwoud en werden we door het personeel op onze wenken bediend: Rumah Senang, huis waar je je prettig voelt. Dat was zeker het geval! Zelfs een stukje voetbal kunnen kijken op BVN, heerlijk Hollands.

In de omgeving van Kalibaru hebben we samen met de tuinman van Rumah Senang een mooie wandeling in de directe omgeving gemaakt. De weg ging over de berg, door koffieplantages richting uitgestrekte palmenvelden waar palmolie en palmsuiker gemaakt wordt.

Vanuit Kalibaru hebben we de vulkaan Kawah Ijen beklommen. Voor de derde keer in deze week ging de wekker om 3.00 uur ‘s nachts. Om 4.00 uur vertrokken we met z’n tweeën in een Jeep richting de voet van de vulkaan. De trip er naartoe was al prachtig, dwars door wilde natuur hobbelden we omhoog. Kawah Ijen is het belangrijkste zwavelexploitatiecentrum van Indonesië. Het sulfiet wat hier gewonnen wordt, wordt gebruikt in suikerraffinaderijen en voor cosmetica. Naast de prachtige natuur en de Gibbons die je hier tegenkomt is het bijzondere dat je hier honderden sulfietdragers passeert op de weg van en naar de top. Heen met twee lege manden en terug sjouwen ze dik 90 kilo aan sulfiet op hun schouders en ze zijn nog vriendelijk ook, ongelooflijk! De Ijen maakte de teleurstelling van Bromo ruimschoots goed. Er waren hier slechts enkele toeristen en het uitzicht was met een paar wolkjes echt adembenemend. De rotte stank van het turquoise zwavelmeer droeg daar aan bij. De tocht omhoog was een ware uitputtingsslag, de helling was de eerste 2 kilometer zeker 40% omhoog en steiler! Maar dit was een van de mooiste tochten die we tot nu toe gemaakt hebben.

Momenteel zitten we aan de Noordkust van Bali in het plaatsje Lovina. We kijken uit naar het tweede deel van ons Indonesië avontuur: Bali en misschien toch ook nog Lombok. We hebben nog vier weken voordat we naar Australië vertrekken, dus heerlijk alle tijd om alles te bekijken hier.

Een leuk detail is dat toen we vanmiddag op het strand zaten een meneer bij ons kwam zitten (die kende iemand uit Hoevelaken..) die heel serieus aan Joris ging zitten en vroeg of de sproeten ‘echt’ waren?? En of er geen medicijnen voor waren…

Kortom, de reis door Bali is begonnen!

Daaaag!

Joris en Anne

PS: onze excuses voor het overmatig gebruik van woorden als: prachtig, mooi, bijzonder etc, maar dat is het nou eenmaal!